یکی دیگر از انواع باطری های لیتیوم شارژی ، لیتیوم پلیمر است. با بررسی ساختار شیمیایی این نوع باطری ها مشاهده می شود که در آنها از الکترولیت پلیمر جامد (SPE) مانند اکسید پلی اتلین (PEO)، پلی آکریلونایتریل (PAN)، پلی متیل متاکریلات (PMMA) یا پلی وینیلیدین فلوراید (PVdF) استفاده‌شده‌است.
ولتاژ این نوع باطری ها در عموم موارد 3.7 ولت می باشد، گرچه در برخی نمونه ها ولتاژ 2.8 الی 4.2 نیز مشاهد می شود.
باطری های لیتیوم پلیمر علیرغم داشتن جثه ای کوچک این قابلیت را دارند که که دو تا سه برابرباطری نیکل کادمیوم و باطری نیکل متال هیدرید انرژی از خود آزاد نمایند.
باطری های لیتیوم پلیمر همانند باطری های لیتیوم آیون مشکلاتی دارند که از جمله آنها می توان گفت که شارژ بیش‌ازحد، تخلیه بیش‌ازحد، دمای بالا، اتصال کوتاه شدن، ضربه و نفوذ می‌تواند باعث خرابی‌اساسی شامل پاره شدن کیسه حاوی سلول‌ها، نشت الکترولیت و آتش‌سوزی شود.
این باطری ها سطوح بالای میزان شارژ یا شارژ بیش‌ازحد به علت تبخیر جزئی منبسط می‌شوند. این امر می‌تواند موجب جدا شدن ورقه‌ها و در نتیجه تماس نامناسب بین لایه‌های سلول شده و قابلیت اطمینان و چرخه عمر سلول را کاهش دهد. این مشکل در باطری های لیتیوم پلیمر قابل مشاهده است و این سلول‌ها به دلیل عدم وجود قاب مستحکم منبسط می‌شوند.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.